Πανσέληνος κι εγώ πού να σταθώ;
Πέφτει βαριά στο χώμα η σκιά μου
και της καρδιάς μου, αχ, το στεναγμό
κρατώ σφιχτά στα χέρια αγκαλιά μου...
Να φτάσει το ξημέρωμα, να κοιμηθούν οι πόνοι,
εκεί κοντά στο χάραμα λυτρώνω δαιμόνι.
Να φτάσει το ξημέρωμα που σπάει η καταιγίδα
να σε ξεχάσω και να πω ποτέ πως δε σε είδα...
Πανσέληνος μα δε με συγκινεί...
Παραπατώ στης ερημιάς τη δίνη
κι όλο θυμάμαι εσένα να μου λες
κομμάτια η αγάπη πως θα γίνει...