Όλα τώρα είναι ίδια,
ξεχασμένα παραμύθια,
μοιάζουν όλα σαν τ’ ακούμε,
έργα που δε θα τα δούμε.
Κι αν μου λέτε, πως δε θέλει,
άλλο τώρα να με βλέπει,
είναι επειδή σας λέει,
πως για μένα, πια δεν κλαίει.
Κι αν δε μου μιλάει,
κι αν δε με κοιτάει,
το ξέρω καλά,
πως δε με ξεχνάει.
Ουρανέ μου, ουρανέ μου,
θες να με ξεχάσεις, πες μου,
ή να γίνω ένα αστέρι,
που η νύχτα θα σου φέρει.
Ξέρω κάτι, που δεν ξέρει,
πως για μένα υποφέρει,
με φαντάζεται τα βράδια,
ένα φως μες στα σκοτάδια.
Κι αν δε μου μιλάει,
κι αν δε με κοιτάει,
το ξέρω καλά,
πως δε με ξεχνάει.
Μα δε με ξεχνάει.