Ανάθεμα στον έρωτα,
πως μ’ έχει καταντήσει,
το δόλιο το κορμάκι μου
καημούς το `χει ποτίσει,
αχ! καημούς το `χει ποτίσει.
Έρωτα, έρωτα πανάθεμά σε,
αχ! γιατί, αχ! γιατί δε με λυπάσαι.
Ήμουν λουλούδι δροσερό
και μοσχομυρισμένο,
μα η αγάπη μ’ έκανε
να είμαι μαραμένο,
αχ! να είμαι μαραμένο.
Έρωτα, έρωτα πανάθεμά σε,
αχ! γιατί, αχ! γιατί δε με λυπάσαι.
Το κλάμα με φαρμάκωσε,
μου `καψε την καρδιά μου,
και τώρα, πια, ποτίζομαι
μόνο απ’ τα δάκριά μου,
αχ! μόνο απ’ τα δάκριά μου.
Έρωτα, έρωτα πανάθεμά σε,
αχ! γιατί, αχ! γιατί δε με λυπάσαι.