Φίλε, δε με πείθεις ότι με λαυτρεύει,
Ξέρω ότι μόνο με παρηγορείς,
Λες πως το μυαλό μου αφορμή γυρεύει
Μα να πάρεις όρκο, φίλε, μη βιαστείς!
Άκου που σου λέω: άδικα δεν κλαίω,
Σίγουρα για μένα δεν καρδιοχτυπά,
Άκου που σου λέω: δεν τα παραλέω
Όπως πρώτα πια δε μ’ αγαπά
Και για μένα δεν καρδιοχτυπά!
Θέλεις να με κάνεις πιο καλά να νιώσω
Τώρα που πονάω και το εκτιμώ
Μα τον εαυτό μου άμα θες να σώσω
Μην την αθωώνεις σε παρακαλώ!