Κάτι όρνια με τυλίγουν σε λευκή κόλλα χαρτί
με φορτώνουνε δεμένο σαν γουρούνι στο σακί
μου απαγγέλουν τα ξεφτίλια πέντε φόνους νοερά
και μετά με ανακρίνουν λίαν προπολεμικά.
Μου τη πέφτουν διαγωνίως μα δε πιλατεύομαι
δε μασάω από γαλόνια φτύνω κι εκτοξεύομαι
σε ανώτερους πλανήτες να τους βλέπω αφ'υψηλού
σα κουνούπια μολυσμένα τσάμπα μάγγες του συρμού.
Κι όταν σφίξουνε τα ζόρια με εγχειρίδια του αφαλού
τους φωνάζω ρε μαστόρια μη χτυπάτε στου κουφού
κι όταν το παρατραβήξουν οι αναβάτες με ορούς
πιάνω τα λεβέντικά μου αραδιάζω τη σοδειά μου
και τους γράφω έναν έναν στα αχαμνά της Μιχαλούς.
Αν η μνήμη έχει μνήμη ξέρει από κακοτοπιές
ανεβάζει αδρεναλίνη κατεβάζει οχτώ ρακές
κι ας ορύονται οι σωτήρες κι ας βελάζουν οι σοφοί
δεν ταϊζω τα θηρία να ξοφλήσει το μαντρί.
Βγάζει ακόμα η ράτσα ρίζες κι ας μιλάει Αθηνέϊκα
στα Σφακιά στη Μέσα Μάνη Κόρφου και Σμυρνέϊκα
το γνωρίζουν τα κολλάρα κι οι αθώες περιστερές
με απειλές δε σκάει ο ήλιος μα ούτε και με προσευχές.