Άρρωστη μνήμη κουρασμένη
πίσω απ’ το τζάμι αναπολεί.
Έξω η βροχή μελαγχολεί λησμονημένη.
Κι είναι στα χείλη απλωμένη
μια τόσο ανέκφραστη σιωπή.
Κι είναι η ματιά τόσο θαμπή σαν πεθαμένη.
Άραγες τι να περιμένει
αυτή η σιωπή κι αυτή η ματιά;
Στον κόσμο τίποτ’ άλλο πια δεν απομένει.
Έξω η βροχούλα η κουρασμένη
ποιός ξέρει τι ν’ αναπολεί
ενώ η καρδιά μελαγχολεί λησμονημένη;